BCCCAP00000000000000000001808

bruak nór joaten zan eta nor ez ikusten. Aiek kontentu zeudeken. Zenbat eta geiago joan, orduan ta uzta obea aientzat. Larunbatean, amar-amabi apaiz etorri itun. Denentzat aña lan bauan. Urrengo goi– zean, mezetan, erabat Jauna artzera. Konten geratu itun gure apaizak: - Ori dek uzta, jaso deguna! -zioteken. Bat oso nere ezaguna uan, mixioak ema– ten aritu z¡ma: azkoitiarra, Migel Goikoetxea. Oraindik biziko dek, noski. 11 danik ez dit entzun. Ala esan nioken: - Egundoko uztak jaso dituzute orduan? - Bai. Ez genin ametsik egiten ere. - Euneko amarrek egin ditek or ando, geieneko jota ere. Oiek, emengo euskaldunak. Deabruen beldurrak joan dituk besteak. - Deabruak? Non zeudeken deabruak? - Ez al dituk ikusten, pistola ta porra ge- rrian dauzkaten oiek? Oiek jaso ditek uzta; ez zuek. Emen, lenengo, gorputzari begiratu bear zaiok, ikusten danari alegia, ikusten ez dana salbatuko bada. • Nere aldamenean, bi Badajoz'ko neuzka– ken; bat adiñekoa. Oso gizon jatorrak itun. Baña eskola zer zan ere etzekiten oietakoak. Ango nekazariak. Amaika Jan egin zuela esa– ten zin batek: encorvaíco y sudoroso; eta dena besterentzat. Bere erritarrak asko maite zite– ken au. Sasi-mediku oietakoa uan. Eskumu– turreko zain bat zapalduz sendatzen zizkin anjinak. Auek, gizarajoak, ez itun asko jaten oituak 184