BCCCAP00000000000000000001806

zerraldo illa erori zan, ortarako asma txarrik gabe. Ainbeste aldiz aitortu arren, o~i da bar– katzen ez didaten pekatua. Gerozt1k em~n nabilkizu, zer egin ez dakidala, deabruen, s1- zonen, Jainkoaren ta abereen igesi, Kain be– zela, gizonen aurretik ezkutatzeko zoratzen, beti mintzo bat nere belarrietan: «Zertan abil orrela? Garbi zak bein ere burua ta kito. Bu– katuko dituk betiko ire naigabe guziak». II arte, nere kutizi ta atsegin guziei agur egiñez, on egitea erabaki det. Agian Jainkoa nitzaz urrikaldu liteke. - Ori, adiskide, pekatu ote da gero? Nik ez det kristau moralik ikasi. Baña bere burua salbatzeko, ta nai ez duela gañera, gizona iltzea, nere iritzían, ez da pekatu. Batek nai ez duela, ezin lezake pekaturik egin. Dea– brua dabilkizu or tartean. Zuk on egin, esan dezun bezela. Lagundu ezin dutenei. Ta, oien alde bizia eskeñiz, ziur egon ziñezke, munduko apaiz guziak ukatzen badizute ere, Jainkoak barkatuko dizula. Ura bakarra bai– ta gure obenak asketsi lezazkena. Arek, jaki– ña, ortarako baldintzak jarri dizkigu: apai– zak. Baña auek uko egiten badizute, jo zazu gorago: Jainkoarengana. Len esan dizudanez, Arek bakarrak barkatu lezazke gure peka– tuak. Ainbeste aldiz aitortu zeranean, ezin gentzake esan damutu etzeranik. Ez gero itxaropenik galdu. Ez zure burua ondatzeko ere modurik egin. Eutsi biziari, Jainkoak deitzen zaitun arte. Ez da munduan, damu– tua dijoan pekatari bati askezpena emango 87