BCCCAP00000000000000000001806

Orrekin menderatuko dizkit nere etsai gu– ziak. Ortxe amabi bat urteko mutil gaztea zebi- }Jen jbajan larri Ur aundiak zetozen. Gai– xoak bazekin igari; baña alperrik ziran aren al,~iñak, Jndarra palta zitzaion; eta, eziñak nekatuta, menueratzcn ari zuen uraren bultzadak. Erdira zeraman bazterrak jota ze– torren zurrunbulluak, eta beti ibaian beera. Ama gaixoa bakarrik, berriz, ibai ondoan begira, eziñaren aurrean oiuka ta karraxika, urera murgiltzeko zorian. Mutillak ere, « /So– corro!» eskatzen zuen. Arlote xamarrak ziran noski. Alabak ba– zituzten; baña seme bakarra. Amaren karra– xira erten ta amarekin batera eraso zioten aiek ere. Kupiragarria iruditu zitzaion ori Praixkuri, eta xamurtu zitzaizkion barrenak, ikuskizun triste aren aurrean. Ala zion bere baitako: - Maite duenik ez ornen dala galtzen. Eta nor dek, bere burua, Jainkoagatik, lagun ur– koaren salbaziorako, ematen duenak baño geiago maite duenik? Or itotzen banaiz ere, lagun urkoa salbatzeagatik itoko nauk, eta Jainkoak etzidak bere barkamenik ukatuko. lgari ondo zekiena zan, txikitatik ikasia. Ta, bi aldiz pentsatu gabe, -ortan segundo baten okerra izan liteke beranduegi; ama– alabak karraxika ari ziran beste aldetik, aiek etzekiten an iñor bazebillenik-, murgil aundi bat egin zuen. Ta, urpeko arrai bat bezela, iñork ikusi gabe, amasa artzera azalera azal- 81