BCCCAP00000000000000000001806

zainduko zutela. Et~eukala bide luze ori ezin egiñik. Goizean, abiarakoan, nagusia etorri zitzaion eskari: - Pralle gutxi gáude, ta geienak gaixo. Kolera zikin ori sartu zitzaigun. Baña oraintxe, batzuk aurrean eraman baditu ere, pasa da. Ez bazaizu befiepein gaizki irn– ditzen, naiago genuke emen geratuko baziña, martxa pixka bat jarri artean. Orduan, nai dezuna egin, aske geratuko ziñake. - Ni, jauna, pozik. Zerok esango didazute noiz arte. An geratu erazi zuten gure Praixku. Be– retzat zerua zan ura, ez balitu kezka gaixto aiek berekin ibilli. PRALLETEGIAN Nagusi jaunak artu zuen berekin, ta era– kutsi zion bere bizi-lekua, konbentutik kan– pora. Etzekiten nor zan. Etxean bazebillen, kutsatzeko beldurra zeukan. - Nola dezu izena? - Nik Praixku, jauna. - Ona emen zure lekua. Etxean sartzen bazaitugu, agian kutsatu egingo ziñake. - Nik, jauna, ez daukat kutsu-bildurrik. 105