BCCCAP00000000000000000001805

Andik illabete batzuetara, eguarte batean, patxara ederrean Berrazpin'go aldapak gora zi– joazela, berak ik.usi ornen zizkin. - Kaletik datorrenean ire arnari esaiok, nere zai egon gabe bazkaltzeko lasai! Metro erdiko rnakil lodikote bat eskuan zua– la, karabineroai aurrea artzeko asrnoan noski, Txoritokieta'ko arkaitz zakar ortan gora igo ornen uan. Gozoa joango uan! Ez uan atsegin izango aren aurrean! Karabineroen bidera aterea zala ikasi zu– nean, izutu ornen uan ama gaxoa. Len koñaruak bezela, orain bere gizonak bere burua galduko zuan bildur. Gaberdi aldera, nundik etzekigu, ez baizuan nun arrapatu zitun egundo esan, baña etorri uan, ez bere andreak nabaitu gabe. Krisallua eskuan andrea beera ta gizona gora, eskal-bu– ruan topo egin ornen ziteken biak. Lasaitu ornen uan berriz bizirik íkusi zunean, eta naigabez ala esan ornen zioken: - Garaietan zatoz etxera! - Aundia da, orain ere nabaitu nauzunean! Zuek ez al dezute lorik egiten edo... ? Baña laxter antz ernan zioken aitonak, bere erruz, egun ta gau gaiztoak pasa zitula andre gaxoak; eta, errukituz, ala esan ornen zioken: - Barkatu, barkatu! Bi NO entiendo'k.o ñaño oiek orren errex galduko niñutela uste al zendun? Atoz, atoz sukaldera! Zerbait jarriko dizut! 48