BCCCAP00000000000000000001803

bistatik galdu nai. Noren zai ote zeuden? Edo, iñoiz bezela, ikusi-mukusin ote zebiltzan arkaitz arte aietan barrena? Ai Bearra, Bearra! Jakiñaren gañean jartze– ko zalantzan ibilli uan. Bañan alperrik izango uan arekin. Arek etzin atzerakorik egingo. Ber– tan zelatari geratu uan, alakorik bazan, lagun– tzeko asmoan. Illundu zuenean, beeraxeago jetxi uan, ortxe gaberdi aldera. Alto emendik eta alto andik, nabaitu zin beko iskanbilla. Estu zebilkiteken bere nagusia. Bearrak, bere larritasunean, etzin ikusten ere noski. Urduri ta estutua, egiten zuen guzia aurrera beti. Alare eziñean. Txorik, goitik aurrea artu zieken eta urrun ikusi zin Bearra, baña zamarik gabe. Txoriren txakur txikiak laxter billatu zin non zeukan utzia. Xendarmeak urbildu baño len, artu zania aundi ura bizkarrean. Etzeukaken sasoi txarra. Ogei urteren urbil zebilleken eta, iru milla de– moniok ez badu, •laxter artu zin aldapak gora. Laxterka batean gora zijoala, egoaidera ikusi zi– teken. Tiro batzuek sutu zizkioteken. Iru edo lau bala txorrotx txistuka igaro itun bere gañe– tik. Baña bereala ezkutatu uan mendiaren babe– sera, eta: ~ Agur, xendarmeak! Sutu orain nai dezu– ten ainbeste. Aldapak gora joanta, an ezkutatu zin eta be– ra lotara joan uan. 92