BCCCAP00000000000000000001803

na zirikatzen asten giñun bereala. Agiñen baten gañean 1o somatzen duten ontz aundia txoriak bezela, aízkatzen genin guk ere erdi lo zorroan zegon aitona maitea. Denok hatera erasoko ge– nioken: - Aitona, ez al dezu •gaur ipuirik? Bere lurrezko pipa eskuan artuz et.a arnas luze bat egiñik: - Bai. Ortarakoxe maite dezute zuek aito– na: ipuiak kontatzeko. Beste gañerakoan, .aito– narengatik ajola dizute zuei, bizi zaízutenik .ere etzerate oroitzen eta. Baña zuek bai, asko maite zaituzte aitonak, eta, onak izatekotan, kontatu– ko dizuet gaur bat oso pollita, gure gaztetan ger– tatua. Gogor xamarta, baña egi-egia. Zuen aitó– nak ez dik beñere gezurrik esaten. Zuek ere, kutun oik, ez oitura txar ori attu, gezurtirik ez dik iñork maite ta. Eta, ipuia así aurretik, billoba bakoitzari be– re zer ·egiña agintzen asiko uan, betiko oitura ori zuen ezkero: - Aizak, Pillipe: ekatzak txarrokada bat s11- gardo. Ik, Joxe, ekaitzikdanboliña ta gaztañak. Gaztañ erretzea beti aitonaren lana uan, be-– rak bestek ez omen zekiken etxean gaztañak an– do erretzen eta. Txarro sagardoa bazter batean utziko zin, toki seguruan, umeren batek uste gabean etze– zan irauli. Baña bere tirabidean, zutitu gabe es– kuarekin aixa arrapatzeko moduan. 16