BCCCAP00000000000000000001802

GAU TRISTEA Benetan gela aiek itun negar-iekuak. la illa– bete ta erdi aietan amaika negar egin ziran le– kuak. Txulo madarikatu batzuk bazizkiteken ateak eta andik ikusten genin dana. Etziguken onik egiten. Baña zalapartak asten ziranean, ezin atera gabe geratu. Bap.aka-banaka, eun ba– ño geiago ikusi genizkin txulo artatik, betiko joaten. Lagunik maiteenak bai. Baita apaiz mai– tagarri askoak ere, goizeko seiretan beren aitor– lekutik ara eramanak. Orain, berriz, gurekin ori bera egingo zuten beldurrak . Aparia joan uan etorri bezela aurrera. Gure berri zekitenak, triste begiratzen ziguteken. Nik orduan ez neukaken jateko gogorik. Andik noizbait etorri uan rebista. Atea jo– tzen zigutenean, argia piztu ta erdian jartzen giñun. Arek txulotik zenbatu ta aurrera. Bakar– ka geratu giñun gure naigabeen mende. Ordu artan nere burutik igaro itun nere la– gun guziak. Baña nere poz ta naigabeak ere bai. 169