BCCCAP00000000000000000001802

beste zerbait nai ate zuten. Orduan, beñepin, neregana etorri uan eta poztu niñun. -Orain ikasiko dit zer moduzko gizona dan au. Asteroko nere aitortza egin ondoren, esan nioken zer gertatzen zitzaidan, eta nork eman zidan ere bai. -Bai; ezagutu berri nuen gazte ori -esan zi– daken-. Munduan banakak izaten diran bezela– koa. Txuxena ta garbia. Ekatzak karta txar ori. Nik eramango ziot bere amari. Zuek emen ida– tzitako kartak eramaten ez nauk ariko. Baña seme batek amari azken orduan biali nai dion ituna, sakratua dek . Berak artu zidaken eta eskerrik beroenak eman nizkioken. Ura nérekin neukan bitarte, arraixku txarrean bainebillen. Ez uan nik uste bezelakoa. Gero ikasi nuanez, bazekit eraman ziola. Baña an jartzen ziona, ez nin beñere ikasi. Es– petxetik etorrita, bere amarekin bein baño geia– gotan itzegin banuen ere, etzidaken olakorik aipatu. Arratseroko banaketak astean, amaika ka– rraxi entzuten nin inguruetako geletan. Nere aldamenean, gatzagatar gazte bat zegoken, or– txe amazazpi bat urtekoa. Zalaparta aiek entzu– tean, karraxika asten uan «Ai, ama! Ai, ama!» oiuka. Otduan tristuraz ala nioken nerekiko: -Zer egin ate du gazte gixaixo orrek, onera ekarri ta emen edukitzeko? lñoxente-iñoxente amari deitzen ziok. Leku anean ari aiz amari deika. Ura, noranai dalarik ere, joango uke ire 151