BCCCAP00000000000000000001793

Maite itzazute etsaiak zidak, euskaltzalea naizelako, erria euskalduna dek– -eta, baiña neretzako. Alare, ni ez nauk, egokiera detanean eta ez danean, zabalkunde ori egiten soma– tuko. Pakea dek nik nai detana. Iri ere ez dik iñork galeraziko falanjeen iritzia edukitzen. Baiña gorde zak ixilik. Bestela, biali egingo aute. - I ere praketan sartu adi, bai, ta nik aukeratua zeukat nere bidea. Geroak erakutsiko ziguk nor zebi– llen egiaren atzetik. - Or konpon ire iritzi berri oiekin! Eta autsi zuten biak. Udarako jaiak igaro ta apaizgaitegira joaterako– an, ukatu egin zioten sarrera: etzala apaiztzarako ona -talentu motxekoa zan gaiñera-, ta itxi zizkioten ate– ak. Joakiñi eraso zion, onek salatua izango zala-ta. - Nik bein irekin autsi nuen ezkero, ez nauk ire arazoetan naasi. Zer uste dek: gaiñetik dauzkagun begiratzailleak itxuak dirala? Beraz, bat barman ta bestea kanpoan geratu zi– ran. Ordurako gudazale oiek beren sarean zeukaten, ondo saritua noski. Oien iritzien zabaltzaille, Euska– di, euskera ta beste gure oitura maitagarriak ukatu zituen betiko. Billaukeria alegia. Ogei urteko gazte bat, euskaldun garbia. Bere guraso ta anai-arrebak e– tzekiten euskera baizik. Denak abertzale ziran. Bera bakarrik benetako etsaia. Gorputz egokia zeukan, baiña aul xamarra. Joakin ere, bitarteko gizona, baiña bestea baiño ondotxoz sendoagoa, ta zaulia ta zintzoa. Onek apaizgai jarraitu zuen. Au udarako jaietan etortzen zanean, bere ikertxoa egiten zion gudazale oni. Onek, berriz, betiko leloa. Alare ondo artzen zuen. - Motell, motell! Bazterrak txikitzeko, gudaren 24