BCCCAP00000000000000000001793

Joakiñen odisea arrats bat baiño geiago pasa ditut nik, gero emendik Arantzazu'ra joateko. - Iges ibilliko aiz? - Bai. Ta Bilbao'tík Prantzi aldera pasatzeko as- moan. - Alajainkia! Ez dabilzkik nolanaiko ixtilluak. Alare, bide erdia igaro dek. Nere iritzían, zaillena noski. - Beldur naiz, ara orduko ez ote nauten arrapa– tuko. - Aizak: abísu orí ematera natorrek. Ik ez uan ikusiko emen iñor, latan egongo intzan ta. Nik bai, ordea. Leio txiki ortatik begiratuz, latan arkitu aue– nean, joan dek íxil-íxilik norabaít. - Ni ez naiz batere oartu. Baiña zer asmotan dabil orí? - Gure zeletarí ta etsaíen salataría besterik ez dek ori. Gau erdi aldera, barrero patill aundi oiei lagunduz etorriko dek. Lenbailen aldegín zak emen– dik. Traidorea esaten ziotek orri. Astíndu bat baiño geíago artu dizkik. Alare emen zebillek. Onuzkero bi edo iru badizkik orrela galduak. - Eskerrik asko, artzai jauna. Onda uste gabean arrapatuko niñuten. Arantzazu ez daga emendik urruti. Baiña naiago det biar goizean joan, jende gutxiago ibilliko da ta. Orain joango banintz, arraix– kuan jarriko nintzake. - Ez adi eroa izan. Seguru bazekit bere borreroa– kin etorriko dala. - Ederki nengoen ni emen. Baiña ez det bertan lo egíngo. Beste bazter batera joango naiz. Orain gora joateak beldur ematen dit. Zutitu ta ibiltzen asi zanean: - Zauritua atar. - Bestela, onuzkero Prantzía'n nintzan. - Obe dek gora joan. Ordu beteko bidea dauk~k. 147