BCCCAP00000000000000000001793

Maite itzazute etsaiak - Eta Joakin gure sernearenik? - Alegiñak egin ditut, baiña ez det neronek ikusi. Jakin nuen zauri txar bat artu ta aurrera joateko gauza etzala Bilbao'ko ospitalen batean geratu zala. Baiña ez nuen arkitu. Anttonek bai, berak esan zida– Hez. - Erne ibilliko zan ura aren atzetik. - Erneegi noski. Bereala ikasi ornen zuen, neri esan zidanak erakutsita, ikastetxe batean zegoela zauritua. Nik ez nuen billatu. Arek bai, ordea. Joan zan, baiña ez laguntzeko asrnoan. Oatzean gaixo ze– goen lekuan, itoko zuelakoan lotu ornen zitzaion. Baiña Joakiñek atzeka bota ta zaurituta biali ornen zuten andik. Aren arnorrua! Ura nolakoa dan bada– kizute. «Ez dek gaur arratsa arrapatuko!» zernai gaiz– to ori eginta joan ornen zala. Arrats artan bertan joan ta guardizibillak pusillatu zutela. Barkatu. Orí da nik entzuna. Bere adiskide apaizgai batek esanta gaiñera. - Deabruak erarnango al dik, geiago azalduko ez dan lekuraiño. Bigarren sernea il erazten digula. Ti– roren bat ernanta garbituko dit bera bazterren bate– an. - Nik esan dizutedana ez da gero fedeko egia. Berari bakarrari entzun diot nik ori. Baiña naiaren paltan etzan geratuko. - Bai. Aspaldi ontan, berri txarrak geienak egi biurtzen zaizkiguk. - Nere anaia da; baiña ernen salbatu genduene– an, utzi egin bear genion. Orain zuen bi serneak biziko ziran. Besteren batzuk ere agian izango ditu aurretik erarnanak. Antton ziur dago il zutela. Nik ez nuke ziñik egingo. Guardizibillak joaterako iges egi– ña izan ziteken. Espetxera bialia ere bai. - Ik ondo ezagutzen dekan lege-gizon ori izan uan ernendik, bikario ta alkateak berak ere ernanda- 132