BCCCAP00000000000000000001791

Aztia usnari Maritxu. Oraindik gaztea, ta aurrera hegiratzen zuen. Iñaxiok, eskua emanez agurtu zituen. Baiña he– netan serio agertu zitzaien. Amak etzuen ondo ezagutzen ere; ta, zear hegiratu hat egiñik, ala esan zion: - Goihel ikusten zaitut. Ez al zaude ondo-edo? Maritxuk, herriz, musu hatekin agurtu zuen. - Bai. Osasunez ondo nago, Jaunari eskerrak. Zuek hiak emen hatera ikusiak poza ematen dit, etzi– ñudan ezagutzen eta. Baiña, zoritxarrez, emengo arazoak ez dijoaz nik nai bezela. Orregatik arkitu nauzute serio. Biak hatera oartu ziran Antonio etzetorkiela; ta, arrituta, ala galdetu zion Maritxuk urduri: - Zer du aitak, onera ez etortzeko? Esaiguzu zer gertatzen dan. - Sar gaitezen lenengo berebillan; eta, ara joate– an, kontatuko dizutet dena. Maritxu ezin zan ixilik egon. Aita hidera ez atera– tzeak arritzen haizuen. - Aita nola ez da etorri? Ura danarekin, ezin litekena da -esan zion herriro. - Mingaiñetik kendu didan galdera ori, Maritxu -erantzun zion amak. - Ortan arrazoi dezute. Ori da nere naigahea ere. Ortatik datorkit tristura au. Neri oraintxe pasa zait. Baiña zuei denaren herri eman hearrak, rrialkoak dakarzkit hegietara. Baiña ara joatean eta gu háka– rrik gelditzean, itzegingo degu. - Ondo pentsatua -erantzun zioten hiak, txo- 60