BCCCAP00000000000000000001790

leiotik beera bota zuen kale gorrira, an txikitu zedin. San Antoniok etzuen, ordea, kale gogorrera erori nai, eta leioaren parean zijoan nmtil bat jo zuen buruan. Kaskako polita ernan ere bai noski. «Otx! Au ere ba– degu?» oiu egin ornen zuen-. «San Antonio leiotik beera?». Bota zuenari kargu artzera igo ta: «Zertara– ko bota dezu au?» esan zion-. «Ikusten al dezu nola– ko koskorra atera dictan?». Neskak, lotsatua, «Bar– katu!», eta dena kontatu zion. «Ni ere andregaia ezin billaturik nenbillen bada» esan zion rnutillak. Eta biak ezkondu ziran, eta irudi txiki ari aldaretxo bat jaso ornen zioten etxean. -Bai. Ernakurneen kontuak. Zortzi urteko aurrak engaiñatzeko ez da txarra. Seguruago da, bai, aria ta jostorratzarena. Ta santu au ezkondua al zan? -Ez; gaztetatik praillea. -Ea nere aiton-arnonak zuretzat senargai baten eske dijoazen. -Aizu, Josetxo: ori ere litekena da. -Nik ere orixe eskatuko diot. Igaz zuk egin ornen zenduen orko etxeko andretza. Aurten ere egingo de– zula noski, ta zuri abisatzeko esan dit aitonak. -Pozik alare. Etxe ortan ernakurne gazte baten bearra daukazute. -Ala izan bear du, dagoneko San Antoniori eske asi diranean. -San Antoniora bai pozik joango nintzakela ni ere zurekin. -Bai. Gozoa jarriko litzake zuk jaietan darabil- kizun bastoi ori. -Bai, nai badu. Arekin autsi nuen betiko. -Egitan al diozu ori? -Bai, Josetxo, bai. Ez det iñor engaiñatu nai, ez zu ta ez ura. Egundoko rnasaillekoa tira zidan. Baiña ni ere eme nenbillen eta ez niñun arrapatu. Orduan nik iges egin nion eta or konpon. 121