BCCCAP00000000000000000001787

92 Pars altera - Singuli articuli [56:¡ et tamen accedente Superioris mandato, nefas est religioso dubitare, quin Dei voluntas sit, ut eiusmodi officia suscipiat. Ergo ex quo quis per professionem religiosam voluntatem suam abdicavit obligationem assumpsit vítam apostolicam S. P. Francisci imitandi, ideoque idoneum fieri ad omnia quae illi Superiores mandaverint. Ut igitur ad quaelibet munia obeunda quis vo:-atus dicatur, sufjicit Superior"urn electio et mctndatum. Paucissimi sunt qui in Episcopos electi, ambigant a Deo esse vocatos, etsi de hoc nmnquam cogitaverint. Quare ergo dubitare poterunt de eorum vocatione, qui a Superiori– bus etiam inopinato ad Missiones mittuntur? Quod si obedire renuant, vel aegre obediant, certum est ipsos a Deo vocari, sed idoneos non esse, quia virtute obedientiae carent. N um valeat obiectio allata ex cap. XI l Ileg,ulae? His non obstantíbns, qnidam ab hoste humanae salutis decepti, durn pleraque Regulae praecepta latissime interpre– tantur, obicient verba capituli XII, quibus S. P. Franciscus divinam inspirationem habentibus eundi ad infideles liberta– tem declit recurrendi ad Minü,trum provincialem, illaque stri– ctissime supra litteram accipientes, dicent, neminern debere cum fratribus de Missionibus loqui, multoqne minus illos hor– tari ad Missiones, quas praetendnnt arbitrio fratrum sponte petentium esse relinqnendas, ue libertas laedatur a Regula hac in re concessa. Ast si ita essrt, nlissiones Ordo temere suscepisset, quia potestatem non haberet illas de sacris ope– rariis providendi, nec iuveues ad illas praeparancli. Veritas tamen est, fratrum petitionem non esse certum vocationis et idoneitatis argnmentum, et aliquanclo sub eiusmodi petitione fines abscondi posse a vera vocatione alienos: proptereaque Regula ips:1 hoc negotium Superiorum indicio expresse re– linquit. Imo einsmodi libertatem subditüs concedendo, non idPo Superioribus potestatem abstnlit alios mittendi quos– cumque idoneos obedire para tos, licet non recurrant; et vi– cissim subditos non absolvit ab obligatione obediendi in om– nibus, qnae non snnt contraria animae et Hegulae. Qui secns sentiunt, non considerant :