BCCCAP00000000000000000001372

tJE CbNFESSIONE 381. Nota Bene 547. Ut ramen sensum hfrum sententiarum rite assequari's, necesse est distinguere ínter poenitentiam 1mblica1n et privatam. Privata est illa quae consistit in confessione, absolutior'le et satisfactione, prout apud nos existit. Publica vero est illa quae f it publice, in templo, . et ordinario, coram Episcopo. Evidens est hanc poenitentiam publicam non eamdem f uisse in omnibus et singulis ecclesiis, sed magnum adesse discrimen ínter ipsas. Sed id quod nostra interest est: quandonam conferebatur, in poenitentia publica, absolutio?, et quando absolutio conferebatur, poenitentes absolvebantur a peccato ipso, quatenus est reatus culvae, an ab aliqua poena canonfo1.l, utputa a prohibitione divinis officiis assistendi? Non parum disputat1:1r inter theMogos; quare haec pauca sufficiant: _ a) Secundum communem sent'entiarn absolutio peccati conferebatur in initio poenitentiae publicae; et ideo, absolutio, quae conferebatur ad finem poenitentiae publicae, erat solutio a poena canonica. b) Secundum alios, absolutio erat unica, illa scilícet ultima qua poeni– tens absolvebatur a peccato et liberabatur ab onmi poena canonica, qua denique restituebatur ad possessionem juris assistendi non aliter ac fideles sacrificio Missae. Nunc autem, secundum praedictos auctores, Ecclesia' aliquibus peccatis gravioribus nunquam conferret absolutionem, nec in initio, nec in. fine poeniten– tiae publicae, ne quidem in a.rticulo mortis ( 1) . Nostra sententia Affirmat Ecclesiarn nn1:verscileni nnnquam taliter se gessifise, nequidem quoad peccata graviora; admittimus tamen easus in quibns aliqna eccles·ia par·• tici1foris suum rigorem eo usque exteiiclisset ut veniain denegasset, elata oppo1·• tnnitate loci vel circumstantiarum (2). Praeterea, dicimus Ecclesiain universalern non negasse absolutionem peccati, nontantum in foro, externo, sedetiam in foro interno (3). Censura Etsi doctrina sit liberae disputationis, juvat tamen doctrinam addU:cere Concilii Tridentini : "Si iJ.nis negaverit confessfonern scwramentalem, 1!el instif>utam vel ad salutem necessariarn esse ju.re d1:vino; mtt dixer-it modwm secrete confitendi soli sacerdoti, q1tern Ecclesút catholú:a áb initio sernpcr obser·vavit et obse1·vat, aZienitrn essc ab institittionc et mandato Christi et ,i:nventitrn essc linrnanitrn; a. s." (4). 0) Ita Sirmondus, Risfo:rh, voenitentiae pnblicae, c. 1; Juenin, De poenitentia, q_ 1, lt 1., a. 2, § 1; _l)iatalls Alexander, düss. 10, in. saec. :l; l'unk, Theol. Quartalschrift, 1884, pag, 268 sqs.; Batiffol, Etudes d'Histoire et de Theolog. positive; Vacandard, La confession sa– .cramentelle dans l'eglise primitive; Boudinhon, Revue d'Histoir<l et de .litt. relig-., París, l8D7. (2) "A¡rnd aueton's nostros, scrillit Stus. Cyp:rianus, ·quidam de episcopis istic in. provincia nostra. dandaní pacen1 1noochjs non vutrLv-erunt, et :in toturn poenitentiae ]ocun1 contra adulterla clanserunt". llpist. 52, ad .Anton., n. 21; ML, 3, 811. (3) Hanc nostram sententiam tenent: Paln1ieri, De sacramento Poenitentiae, th. D; Sasse, De sacramento Poenit., th. 12; Xttrter, De Poenitent., n. 451.; Pesch, De Poenitent., n. 29 sqs; H:uar1:e, op. cit., prop. 4 et prop. 2 3; Zubizarreta, op. cit., q. 2 6, seet. 5, a. 4. (4) Denzmg"er, 016.