BCCCAP00000000000000000001240

Spiritualitas franciscana 1618 nov. an. 1914 usque ad mensem febr. an. 1925. — Mss. Prov. Picenae). Spira, vide Speyer Spiritualitas franciscana. — I. Cirea con- _ stitutivum essentiale spiritualitatis franciscanae _ plurimum disceptatum est praesertim hisce ultimis temporibus post editionem operis «Lame franciscaine » (1913) P. Ubaldi ab Alencgon O. F. M. Cap., qui, vestigia premens fratrum spiritualium saeculi XIII (inter quos Ubertinus a Casale), affirmavit « paupertatem esse Omnium virtutum fontem eit formam, franciscanismi essentiam ». Plus minusve in eodem sensu loquuntur ge- neratim scriptores Ordinis nostri Capuccino-. rum, qui constitutivum essentiale dicunt he- - yoicam et affectuosam caritatem Seraphici Pa- tris erga Iesum Christum pauperem crucifixum, ex qua ceterae virtutes omnes simul cum ea- rum domina et regina Paupertate progrediun- tur. Ita ex, gr. iam saeculo XVII Bernardinus Parisiensis, et inter recentiores Caesarius a _ Tours, Gratianus Parisiensis, Optatus a Ve- ghel et Vitus a Bussum. P. Hilarinus Felder -maxime insistit in nota sic dicta equitis vel militis Christi in observantia S$, Evangelii. Alii autem, iique potius ex Fratram Minorum familia, naturam spiritualitatis franciscanae ponunt in caritate seraphica, ut Leo Bracaloni. vel etiam in filiatione illa erga Patrem. caele- stem, ut M. Miiller. — L. Veuthey, O.M. Conv., Magis premit ut centrum spiritualitatis fran- ciscanae mysterium Corporis Christi mysticum,. — Alii denique praeferunt in spiritualitate franciscana describenda ideas scholae sic di- ctae franciscanae inserere, ut ex. gr. V. M. Breton, O.F.M. IL Spiritualitas Capuccinorum essentialiter eadem est ac spiritualitas franciscana a qua sumpsit exordium. Triplici vero aspectu ab- solvi videtur: spiritu orationis et contempla- tionis, spiritu paupertatis, spiritu caritatis. Quoad orationem audiamus imprimis insi- gnem Bernardinum ab Asti (+ 1557): «Si a me quaerat quispiam, quisnam bonus frater cen- sendus sit, uno verbo dicam: Is qui orat. Quis melior? Repetam: Qui melius orat. Quisnam tandem optimus? WHaud affirmare verebor: Quj optime orat. » (cfr. Melchior a Pobladura, Historia generalis Ord. FF, MM. Cap., Pars I, Romae 1947, p. 173), Iam a primis Constji- tutionibus fratribus Jaicis praescribitur « quod super omnia desiderare debent spiriium Do- mini et sanctam eius operationem, orare sem- per ad eum puro corde»; studentibus et lecto- ribus quod « sic studiis incumbant ut sanctae orationis et devotionis spiritum non exstin- guant cuj debent cetera omnis temporalia de- servire »; concionatoribus «quod dimittant nonnunquam populorum frequentiam et ad solitudinem redeant ut cum dulcissimo Salva- tore montem ascendant sanctae orationis et aliud officium addant, praeter illud B. M. V., ut fratribus plus suppetat tempus vacandi ora- tioni privatae et mentali », Secundo loco spiritualitas Capuceinorum spi- ritu paupertatis distinguitur. Paupertas vero in- tellegitur non tantum materialis (effectiva et affectiva), sed etiam spiritualis, quae uti me- dium perfectionis consistit in absoluta seu omnigena suiipsius abnegatione in obsequium Dei quia propria voluntas sicut et res sensi- biles est obstaculum ad unionem divinam ob- tinendam, quam verus frater minor desiderare debet, (cfr, Bernardinus a Colpetrazzo, im Monum. Hist, O. Cap., tv, 12 ss.), Tertium elementum idque potissimum spi- ritualitatis Capuccinorum est caritas erga Deum et proximum quae considerari potest velut vin. culum et finem orationis et paupertatis, Ad apicem.divini amoris omni conatu ascendere debent fratres: « Considerantes quod noster ultimus finis solus Deus sit... omnes fratres hortamur ut omnes cogitationes suas ad hune finem dirigant, illucque cunctas suas inten. tiones ac desideria omni amoris impetu con- vertant; ut toto corde, mente, anima, viribus et virtute, actuali quoque, continuo, intenso et puro affectu uniamur optimo Patri no- stro » (Constit., n. 90). IL. Scrip*ores ascetici et mystici Capuccini unanimiter characteres exhibent spiritualitatis franciscanae: voluntarismo nituntur; affecti- bus magis voluntatem inflammare contendunt quam intellegentiam cognitionibus illustrare; peculiare argumentum habent mysteria huma- nitatis et passionis Christi (unde doctrina chrj- stocentrica) eiusque Virginem Matrem, dn | oratione animas non adigunt praeceptis rigidis alicuius methodologiae, sed liberas, cum Deus | attrahit, se actioni divinae subiiciendo. Ma- ior operum pars directe de rebus asceticis agunt, ita tamen ut animas optime ad con- templationem disponant; non pauca opera expresse de mystica contemplatione et gratiis mysticis pertractant. Ex hac tantum propen- sione ad contemplationem intellegitur cur praecipua pars versionum latinarum operum Capuccinorum jtalorum prodierit ex monachis Carthusianis. Inter praecipuos scriptores aliquos memi- nisse iuvat per singula saecula distributos: Saec. XVI: Toannes a Fano (+ 1539); Ber- nardinus a Balvano (+ ¢, 1570). Saec. XVII: Matthias (Bellintani) a Sald (+ 1611); Benedici‘us a Canfield (+ 1610); Valerius a Venetiis (+ 1618); Honoratus (Champigny) a Parisiis (+ 1624); Alexius (Se- gala) a Sald (+ 1628); Christophorus a Verne chio (+ 1630); Thomas a Bergamo (+ 1631); Constantinus a Barbencgon (+ 1631); Ioannee Evangelista ab °s Hertogenbosch (+ 1635); losephus (du Tremblay) Parisiensis (+ 1638); Victor a Trier (+ 1669). Gaspar a Viana (+ ¢, 1670); Ivo a Parisiis (+4- 1679); Ludovi- contemplationis »; superioribus «ne in choro | cus Franciscus ab Argentan (+ 1680); Petrus —