BCCCAP00000000000000000000760

110 HISTORIA GENERALIS ORD . FR. MJN, CAPUCCINORUM Brixiensis secundum constitutionum praescripta hoc ministerium acceptare recusabat, imo ab eodem Benedicto XIV obtinuerat utneque ab ipsis superioribus generalibus vi facultatis Olementis XII eidem onus imponi posset (1); nihilominus eadem provincia facultatem petierat a Summo Pontífice, quia in ea multi mis– sionarii et praedicatores inveniebantur, et « administratio sacra- . menti paenitentiae occasione missionnm et exercitiorum spiri– tualinm utilissima, imo necessaria erat ». !taque primo quídem tempore responsum acceptit « servari constitntiones », sed di'e 10 febr. an. 1756 declaravit Benedictus XIV « minime prohiberi missionarios capuccinos a legitimo superiore sacris missionibus habendis vel spiritnalibus exercitiis tradendis deputatos, qno– minus in cursu huiusmodi missionum et exercitiorum, eorum– qne occasione cum approbatione Ordinarii loci et superioris re– gularis licentia, saecularium confessiones excipere possint et va– leant » (2). Provinciae italicae praesertim din ancipites haerebant; aliae rigidiorem noi'mam sequebantur; aliae benigniorem inte1·preta– tionem suadebant. Dignus est qui audiatur de hac re disserens Viator a Coccaglio, provinciae Brixiensis alumnus. Ait enim : « Modo stat in potestate P. Generalis et de:finitorii itidem gene– ralis adaperire ianuas confessionum saecularium introductioni. An autem id e~pediat, praesentaneo tempore problema est; sed facile tamen solvi potest absque erroris periculo. Consulantur loca, vel provinciae, quae confessiones admittere coactae sunt ; an observantia proprii statuti in iis profecerit vel in languorem mortiferum inciderit; an benevolentiam saeculariurn magis ma– gisque religiosi nostri sibi conciliaverint ; amorem, adhaesionem– que cleri saecularis sibi promernerint; et demun an ibidern elee" mosynae adauctae fuerint. Senex sum et quamplures provincias confessionibus saecularium onustas inspexi, et audivi testantes: « Beatae provinciae, quae ianuas confessionibus saecularium adhuc clausas et impervias tenent ». Dico itaque bonum esse non as– sumere confessionum saecularium onus; sed si necessitas urgeat, opus esse orones animi impendere vires, ut niunus salebrosissi– mum potiori qua licet diligentia et sollicitudine et :fidelitate (1) Cf. BC, t. IX, p. 6. (2) Cf. BC, t. VIII, p. 248.