BCCCAP00000000000000000000590

kan. Besteen bidez gauzak ondo egiten ez dirala gogoratu-ta, aruntz abiatu zan; bana zakufarekin: Itxasoan zijoaztela, txiroa minez jafi zan, eta zakura beti aren ondoan egoten zan, ifiora gabe, ezta jateko ere. II .zan txiroa, ta gorputza, oi lez, itxasora bo– ta zuten; eta zakufak bere burua ere bai, aren atzetikan, ifior konturatu orduko. Soinekoari (edo ·maindirari) artzez eldu zion, bana gorputza ezin ekafi zuan, eta itxas-ontzia aufera zijoan. Ontan zijoazten batzuek, leialtasun ori ikus– tean, zakufaz jabetu nai izan zuten, kosta dana kosta. Oitarako, baimenak iritxi, pitin batean itxas ontzia geldiago eraman erazi, txalupa bat askatu, urara arduraz jetxi, taartan zakufari itxedon zioten. Etofi zanean, lepotik eldu, lotu; txiroaren gor– putza (soinekoa guraizez ebaki-ta) utzi erazi zio– ten, eta guztiak itxas-ontzira igo ziran, zakura era– manaz. Au ordea pozik etzegoan, ofuz eta mafuz zerbait eskatzen zuan, gau ta egun ixildu gabe egoten zan, jan nai ezik, erotu izan balitz bezeJa. Azkenean, indafak aitu zitzaizkanean ixildu zan. Guztia aztu zitzaiolako ustean askatu zuten; eta bere burua ofela ikusi zuanean, saunka taka– faxika asi zari, eta gorputza bota zuten aldetikan bere burua itxasora bota zuan, eta antxe ito zan. iOfelakoa da zakura, eskertsu ta biotz ona– koa, egizko adiskidea! ~Egingo al genduan guk ofenbeste? ~Au al da txiroak bi bider il nai izan zuan zakura? 306