BCCCAP00000000000000000000590

sunak bazituzten, bafia pakerikan ez. Zeruan bi– zi litezkela, beti eztabaida ta zezioan. Anaya, so– til eta gozoa zan; afeba befiz, gutxi bezelako se– tatia. Anaya, argi-argia ta gauzak ondo ezagutzen zituana; afeba ordea, gogo urikoa, gutxi zekiana. Anayak, etxea ondo ikusi nayean, gauza guztiak biyen onerako egiten zituan; afebak beti uste iza– ten zuan, berak anayak bezin ondo gauzak eza– gutzen etzitualako onek egia esaten etziola, ta gogoratzen zitzayon guztia egiten zuala ta beti be– re alde. Onela bizi ziran gizarajoak, beti zezioan, beti arpegi iiunak, eten gabeko muturkerian. Ondasu– netan ondotxo, bafia lasatasunik eta pozik ez. On– dasunetan ere, bear bezela bizi ezkero, askoz obeto egongo ziran; efaz irabazi zitezkenak, asko– tan irabazi gabe geratzen ziraiako. Anaia guztia ondo egiten sayatzen zan; eta alaere, afebak ezer ere ondo artu nai ez.· Egun batean, biak soroan lanean ari ziraia, alkafi itzik ere esan gabe, oi bezela, Apaiz jaun bat ikusi zuten, beste basetxe bateko mutil gazte bati Elizakoak zeramazkiona. Gaxo zegoan muti– ia afo-afoa izan zan, eta asafekofa gafiera; ta non– bait ura ofela ikustean, iltzeko lafi, berai ere beren azkeneko ordua gogora etofi. zitzayen. Bafengo ezin egonak biotza samindu zien, kezketan jafi ziran, eta bat-batean alkari begiratu zioten; bafia, lotsatu-ta bezela, burua ostera makurtu zuten. Pitin batean ixilik egon-ta, anayak esan zuan: - :-: 146 :-: