BCCCAP00000000000000000000590

Emaztea _oso ona zuan, eta onek i_tzal aundia egi– ten zien, bai seme-alabai, eta baita auzoko guz– tiai ere. Baiia gajoa il zan, eta gure gizon aroak bere burua ezagutu bear izan zuan. Auzokoak etiioten afetarikan ematen, eta bestela oitu-ta zegoalako, bafena kiskaldu egiten zitzayon. Seme-alabak ere, aitarekin ezin bizi zi– ran. Berak besteentzat ofelako aziera eman zieri, eta auek gero aitari berari eraso. ;Ezta ,afitzekol Aspertu ziran arekin bizitzen, eta bakafik utzi zu– ten. Batzuek itxasoz joan ziran; besteak motoi– neskame jari ziran; batek lantegian irabazten zua– na beretiat gelditzen zuan, auzoan ostatuz jafi-ta; zarena ezkondu zan, banan ez etxera, aitare– kin bizitzeko, bere gisa baizik, aita alde batera utzi-ta .. . Guztiak nork bere bidea artu zuten, aita baz– tartu-ta utzirikan. tNola gelditu zan au? Gizara– joak eskean as{ bear izan zuan, eta goiz batean, estalpe batean gorputz arkitu zuten. ll~ll~flQIIQlfQlfQltt-tl~ Begietan lausoa izan zuan, eta kendu nai ez, lo bezela egonik. Gero esnatu zan, lausoa kendu nai izan zuan, baiian eratu ezin. Onek, bai, esan zeza– keala: · «Nik piztiak gizendu: gero berak gailendu». 130