BCCCAP00000000000000000000583

78 DE SAORAMENTIS rn GENERE, th. 9, n. 126 et revera, in tantum requiritur intentio in quantum minister sacramenti debet sese subjici principali agenti, nempe Christo, cujus est minister; sacramento jam con– fecto, id est, materia et forma rite positis simul cum intentione ministri, signum sacramentale producit gratiam, non quidem virtute ministri conficientis, neque fidei subjecti recipientis, sed virtute ei derivata ex Christi institutione; quare, ut supe– rius diximus, sacramenta prodúcunt gratiam ex opere operato. Objectio 2.ª: Ecclesia definivit sufficere intentionem faciendi quod facit Ecclesia. Atqui Ecclesia facit ritum externum. Ergo sufficit intendere ritum externum. Respondeo : Dist majar. Et per illum terminum «faciendi quod facit Ecclesia» intelligi debet intentio faciendi id quod intendit Ecclesia, scilicet positionem ritus ut sacri, ut a Christo Domino instituti, concedo; aliter, nego. Explico : Sententia Catharini post Concilium Tridentinum arta est (Aureolus et Frieras nonnisi insinuare fecerant); hinc videre oportet qualem sensum haec clau– sula habuerit ante Concilium, ut statim concludamus illum sensum ab Ecclesia fuisse definitum; jamvero Gulielmus Altissiodorensis (a. 1232) primus omnium praedictam clausulam adhibuit, uti videtur, ad significandam intentionem internam, seu faciendi ritum ut sacrum; en verba ipsius Altissiodorensis : «Si aliquis uteretur forma debita verborum et haberet intentionem faciendi quod facit Ecclesia, ut sumatur verbum con/use, id est, si intendit /acere quod consuevit Ecclesia, baptismus esset» (24). Nec aliter clausulam illam intellexerunt omnes Theologi posterioris temporis uno excepto Innocentio IV (25), qui magis stricte eam intelligere videtur; quid igitur erit concludendum nisi quod concilium, necessitatem intentionis faciendi quod facit Ec– clesia definiens, intellexerit verba sicut Theologi intelligebant... ? Verum est quod Concilium Tridentinum prae oculis habuit errores Protestantium quosque directe et immediate anathematizare voluit (quapropter sententiam Catha– rini non censemus damnatam), sed nullo jure, nullaque vel apparientia veritatis dicere poterit Catharinus : «intentionem faciendi quod facit Ecclesia» intelligi debere de intentione externa, non vero de intentione interna. Objectio 3.ª: Sl. requireretur intentio interna, nema haberet umquam certitudinem de sacramento valide suscepto. Atqui in hoc magnum apparet inconveniens. Ergo... Respondeo: Haec est objectio quam sibi proposuerunt omI1es fere theologi, qua non obstante, necessitatem intentionis internae admiserunt. Disting. majar.: Nema haberet certitudinem metaphysicam, concedo; certitudi– nem moralem, qualem habemus in rebus moralibus, nego. Si in his aliisque hujusmodi rebus moralibus certitudinem metaphysicam quae– reres, anxietatibus conscientiae maximam ansam dares; quis enim certo judicaret materiam, in hujus vel illius pueri baptismo adhibitam, fuisse validam et nullo modo adulteratam... ? Quis enim sciret, certitudine metaphysica, istum Episcopum valide fuisse baptizatum, consecratum... ? De his et similibus rebus sufficit certitudo moralis. Simili igitur modo, ad intentionem quod attinet, sufficit certitudo moralis, quae tune rationabiliter habetur quando minister serio agit id quod agit; omnino natu– rale est ut horno interne intendat facere id quod exterius facit; quare, interna in– tentio faciendi quod facit Ecclesia ita naturaliter connectitur cum actione externa. ut nisi horno positive contrarium expresserit, supponitur semper adesse. Objectio 4.ª: Si requireretur intentio interna, pagani et haeretici aliique hujusmodi non póssent sacramenta· valide conficere; ipsi enim ,nesciunt quid intendat Ecclesia. Atqui ab omnibus admittitur paganos et haereticos posse valide baptizare... Ergo non requiritur intentio interna faciendi quod facit Ecclesia. Respondeo: Nego majorem, nam facile omnino intentionem Ecclesiae possunt suam facere. Alia esset quaestio de illo pagano vel haeretico qui vellet baptizare catechume– num juxta id quod ab Ecclesia praecipitur, sed nollet omnino baptizare juxta id quod Ecclesia Romana praecipit; in hoc casu secundum voluntatem praevalentem judicandum foret, de qua cfr. apud moralistas Theologos. (24) ALTISSIODORENSIS, lib. 4, q. 7. (25) INNOCENTIUS IV, In IV Sentent.• dist. 6, q. 1, a. 2.